پاسخی کوتاه

آنچه می کنی چنان گوشهایم را پر کرده است که آنچه را  می گویی نمی شنوم............

دوستی همیشه همراه گله کردن از این جمله :

به عشقمون دروغ می گیم چون؛ خودخواهیم و می خواهیم برای خودمون نگهش داریم؛توجیه:تقصیر خودشه بس که خوبه....

دروغ می گیم.......

بحث من مختص دروغ گویی بود حالا به هر کسی ،ائم از اینکه عشقمون باشه.

اگر با دروغ بخواهیم کسی را برای خودمون نگه داریم به نظرم داریم بزرگترین خیانت را بهش می کنیم .مسلم که هر کسی دوست داره که عشقش مال خودش باشه ،کسی که فکر میکنی همه  زندگیته و همه زندگیش هست ، اما به جه قیمت؟به قیمت دروغی که اگه آشکار بشه تمام اعتماد و ایمان طرف نسبت به همه چی حتی عشقت نابود می شه و دیگه آب این رود به سرچشمه نمی گردد باز.به زور نمی تونیم کسی را کنار خودمون نگه داریم و متعلق به خودمون کنیم .اگه دو طرف عاشق باشن که معمولا وقتی دو طرف عاشقن هرگز به هم نمی رسن دیگه بحث خودخواهی و... پیش نمیاد .احساسی که دو طرف داشته باشن هرگز دروغ و خیانت نمی پذیره .چیزی که من هرگز نفهمیدم اینه که چطور بعضی از عشقا با گذشت زمان رنگ کهنگی و عادت می گیره و فراموشی.آیا این واقعا عشق بوده  یا...؟

اون مثالی که شما زدین فکر می کنم بیشتر هوس باشه تا عشق (البته اگه اصلا عشقی وجود داشته باشه و همه چی زاییده ذهن ما نباشه) اما من از عشقی حرف می زنم که فکر می کنم تمامی اش راستی و درستی و پاکیه .از احساسی که معتقدم اگه واقعی نه بهتره بگم حقیقی باشه آزادی محض و درک بی شائبه به دنبال داره.اما این عشق هنوز یک رویای دور و غیر واقعی است .......